ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Ճիշտ տեղում, ճիշտ ժամանակին

Ճիշտ տեղում, ճիշտ ժամանակին
26.09.2017 | 00:11

Թվում էր` վերջին զարգացումները հիմնականում արտքաղաքական ուղղվածության էին, սակայն դրանք իրականում հագեցած էին ներքին խոր շերտերով, այդ թվում՝ իրեն վաղուց սպառած Հայաստան-Սփյուռք շոուն, որից որևէ կոնկրետ արդյունք, բացի սելֆիներից, պետք չէր սպասել: Հայաստանյան ներքին օրակարգին ծառայեց նույնիսկ ՄԱԿ-ի ասամբլեան, որին, ի դեպ, ներկա չէր պարոն Պուտինը, սակայն այսօր չենք ծանրանա դրա և Ալիևների ընտանեկան «նկարի» վրա, այլ կասենք` Հայաստանը, որին Ռուսիան ամեն կերպ խեղդում է` «դես-դեն» չգնալու առումով, ՄԱԿ-ում ներկայացված էր ոչ միայն առաջին դեմքով (որը նաև «նկարվել» էր հարգարժան Թրամփի հետ), այլև, թույլ տվեք ասել, ունեցել է գրեթե հակառուսական ելույթ:


Բայց նախ այն մասին, որ հայաստանյան իշխանությունը (որի ներքին քաղաքականությունն ահավոր է) այս անգամ իր արտաքին քաղաքականությունը կառուցել էր գրեթե «նա բիս»: ՈՒ քանի որ «կալի» վրա ենք, արագ արձանագրենք, որ Էդվարդ Նալբանդյանի իբր «նահանջողական» ելույթը (տարածքները հետ տալու մասով) ուղղակի «նախավարժանք» էր, որպեսզի Սերժ Սարգսյանը ՄԱԿ-ի ամբիոնից ասի, առավել ստույգ կրկնի ամենակարևորը` Ղարաբաղի ինքնիշխանությունը կենսական անհրաժեշտություն է: Եվ` վերջ:

Համաժամանակյա ցուցանելով միջազգային հանրությանը հայաստանյան կողմի կառուցողական-պատրաստակամ մոտեցումը խնդրի լուծման և բանակցությունների մասով, ի տարբերություն Ադրբեջանի պատերազմական «սպասումների»:
Իսկ հիմա մյուս կարևոր թեզի` ելույթի թուրքական «հատվածի» մասին: Թուրքիային Սերժ Սարգսյանը անկյուն քշեց այն պահին, երբ Ռուսաստանին, որը լուրջ «սիրավեպի» մեջ է Թուրքիայի հետ և C-400 է տալիս վերջինիս, ինչն ԱՄՆ-ին ոչ միայն «դուր չի եկել», այլև ՆԱՏՕ-ում լուրջ զայրույթ է առաջացրել:
ՈՒ հենց այդ պահին Հայաստանը վերցրեց ու ՄԱԿ-ի բարձր ամբիոնից ասաց՝ մեր համբերությունը անսահման չէ, Թուրքիա, նայիր, գարնանը կարող ես մնալ առանց արձանագրությունների: Նկատենք` մտքերը հայտնվեցին ճիշտ ժամանակին ճիշտ տեղում և իրենց խորքում ունեին (ուզում, թե չենք ուզում) ևս մեկ «հակառուսական» շերտ. այդ Ռուսիան չի ցանկանում, որ բացվի հայ-թուրքական սահմանը, լուծվի հարատև թնջուկը, որպեսզի տարածաշրջանում լինի հավերժ «արբիտրի» կարգավիճակում, փորձի նաև այդ հարցում, ինչպես և Ղարաբաղի, ապացուցել` «ասողն» ինքն է, միջազգային հանրությունը իր հետ պիտի «ասի-խոսի, որ զիբարը բացվի»:


ՈՒ Սերժ Սարգսյանն անչափ նրբագեղ ասաց` գարունը վերջնաժամկետ է:
Եվ այնուհանդերձ, մինչև գարուն Հայաստանն ու նրա նախագահը ունեն ևս մեկ շատ ծանր փորձություն` ԵՄ-ի հետ ասոցացման համաձայնագրի ստորագրում, որի «ճակատագիրը» շատերի համար մնում է հարցական: Սա` ի միջի այլոց:
Գարնանը, ի դեպ, հայ-թուրքական «արձանագրությունների» օրակարգից զատ, Հայաստանին ևս մեկ մեծ փորձություն է սպասում: Այո, ներքաղաքական` իշխանության բաշխման, իշխանության «զավթման» (տե՛ս Զարուհու սկսած փողոցային պայքարը, որին ինչ-որ պահի կմիանան Նիկոլ Փաշինյանը, ՕՐՕ-ն, «Սասնա ծռերը»), մի խոսքով` «վարչապետի» խնդիրը:
Եվ Սերժ Սարգսյանի ՄԱԿ-ի ելույթի արտքաղաքական, անվտանգային ազդակները նույնքան նուրբ, անանցանելի գիծ դարձան նույն 2018-ին ընդառաջ` «վարչապետական» և «այլ» խնդիրների մասով առ այն, որ ինքն ամենևին էլ «կաղ բադիկ»` գնացող նախագահ չէ, և որ հարցերի այդ կարևոր փունջը գարնանն ինքը «կարծարծի», Թուրքիային էլ կթողնի «առանց արձանագրությունների»… ի՞նչ կարգավիճակով:
Կարծում ենք՝ անգամ ոզնուն է պարզ:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 3214

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ